Kunstenaar en leraar Parcifal Neyt is naar eigen zeggen een zeer rustige en aimabele man. Er is (naast vrouw en kinderen) echter één ding waar je niet aan raakt. En dat is zijn oude Nokia 3310. Parfical neemt je tijdens deze aflevering van Relaas mee op een op rollercoaster rit doorheen Gent, op zoek naar zijn oude GSM.

Achteraf sloeg Helena, één van onze medewerkers, nog een praatje met Parcifal.

Parcifal met zijn Nokia

Jouw verhaal gaat over iemand die iets dierbaar van jou steelt, en alle gevolgen van dien. Ik kon niet anders dan mij afvragen: heb jij zelf al iets gestolen?
Tuurlijk! Ik heb nog niet veel gestolen, dat niet. Maar ik vind dat het afhangt van de situatie; ik steel nooit van mensen als ik weet dat ik daarmee kwaad kan berokkenen. En als ik in een restaurant, waarvan ik weet dat de baas er nog 22 andere heeft, een rekening krijg die goedkoper is dan verwacht, dan is dat mooi meegenomen. Maar als de eigenares van een klein sympathiek restaurantje mij twee pinten te weinig aanrekent, dan zeg ik dat. Ge moet stelen van de juisten!

Situationeel stelen is dus oké?
Ik ben geen dief, maar ik heb geleerd dat er situaties zijn dat ik gewoon mijn muil moet houden en ervan moet genieten. Maar iemand zijn gsm, die zou ik altijd terug geven! Ik heb geleerd uit ervaring dat het anders wel eens gevaarlijk kan worden.

Was dit de dag met het meest opeenvolgende ongeluk in uw leven?
Nee, eigenlijk was het een fantastische dag, omdat het een verhaal oplevert dat ik nooit meer ga vergeten. Daarom ben ik die gasten eigenlijk vreselijk dankbaar. Eigenlijk moet ge leven om dingen mee te maken. Of dat nu wijze dingen zijn of niet. Als ge iets hebt meegemaakt dan onthou je dat en dan is dat een goede dag geweest. Dus voor mij was dat een goeie dag, ook al zou ik mijn gsm niet hebben terug gehad. Beter zo een dag dan een dag dat er niets gebeurt.

De Nokia van Parcifal

Het was dus eerder een geluksdag dan een ongeluksdag?
Ja, in zo’n situaties verschiet je eigenlijk van jezelf.  Ik zie er toch niet uit als iemand die een ander gaat pijn doen, hè? Eerder omgekeerd! Ik ben eigenlijk al vaak in situaties terechtgekomen waarvan ik dacht, oei hier gaat gevochten worden. Maar ik kan mij daar altijd uitlullen. Als ik voel dat het gevaarlijk wordt, ga ik iets zeggen. Iets raars, belachelijks of iets grappigs, waardoor ik de situatie zodanig kan kanaliseren dat ik niet moet vechten. Daardoor heb ik eigenlijk ook nog nooit écht moeten vechten.

Was dit dan niet vechten?
Nee, tijdens dit voorval heb ik eigenlijk ook niet moeten vechten. Ik heb die gast een kopstoot gegeven, maar heb niet moeten vechten. Dus dat is de truc. Als die gasten hadden beslist dat ze mij een rammeling gingen geven toen ik met die Pakistaan stond te praten had ik het aan mijn rekker! Maar blijkbaar is dat niet in hun hoofd gekomen omdat ik daar zo zelfzeker stond, dat ze dachten dat ik een kwaaie kerel was, maar dat ben ik dus niet!

Uw attitude heeft je gered?
Ja, maar onbewust! Want had ik daar niet zo zelfzeker gestaan, dan hadden ze wel gemerkt dat ze tegen mij opkonden.

Dus, wat onthouden we: je moet geen martial arts kunnen, een ferme attitude is genoeg?
Ik geef kunstgeschiedenis en tekenles op de kunstacademie en de manier waarop je iets vertelt is minstens zo belangrijk als wat je vertelt. Ik vertel soms dingen in de klas, die express niet waar zijn. Door de overtuigingskracht waarmee je iets vertelt aanvaarden ze dat. Ook al is dat complete waanzin! De meester vertelt het, dus het zal wel waar zijn. Je kan de mensen alles wijsmaken! Het is gelijk een boom waar je af en toe aan moet schudden om de vaste grond onder hun voeten weg te halen. En dan kijken wat ze gaan doen.

Wat had je gedaan als het dames geweest waren die je gsm hadden gestolen?
Dan had ik natuurlijk poeslief gevraagd “meiskes, mag ik alstemblieft mijn gsm ne keer terug”.

Interview Parcifal


Tekeningen door Maarten De Saeger

 

Genoot je van deze aflevering? Word dan snel vriend van Relaas