Wat is het juist aan lopen dat het voor jou de moeite waard maakt?

Persoonlijk doe ik heel graag trails, dat zijn loopwedstrijden in de natuur. Straatwedstrijden en marathons doe ik ook, maar dat gaat meer over het neerzetten van een goede tijd. En dat vind ik persoonlijk niet het leukste. Bij trails ga je echt de natuur in, en dat hoeft niet altijd ergens ver weg in de bergen te zijn; in de Ardennen heb je ook mooie wedstrijdjes. Soms doet er maar honderdvijftig man mee, en dan kan het zijn dat je een uur of langer op een pad loopt, helemaal alleen. Het is schoon weer en je ziet de heuvels tussen de bomen, dan voel je je echt een deel van de natuur. Ik zou eigenlijk ook wandelen als hobby gekozen kunnen hebben, maar als je zo een loop doet zie je heel veel op relatief korte tijd.

Lopen is voor jou dus een vorm van tijdscompressie?
Ja, ik kan mij wel voorstellen dat een wandelaar veel meer details ziet. Maar als je na een loop, op het einde van de dag een samenvatting maakt van wat je allemaal bent gepasseerd; dat is ongelooflijk. Je hebt in de sneeuw gezeten, en je hebt afdalingen gemaakt, supersnel, en het heeft geregend, en de zon heeft geschenen. Je beleeft eigenlijk heel veel op korte tijd.

Is er een grote scene in België van die trails?
Die trails, dat is iets dat de laatste jaren erg opkomt. De straatwedstrijden, de Ten Miles, en de Twintig van Brussel enzovoort, bestaan al jaren, maar daarnaast komen sinds kort die trailwedstrijden op, en dan vooral in Wallonië. In Vlaanderen beginnen ze dat ook een beetje te doen, maar wij hebben minder natuur hé. In Wallonië hebt je al heuvels die de moeite zijn, en je hebt er nog écht afgelegen stukken, bij ons heb je dat veel minder.

De Vlaamse Ardennen misschien?
De Vlaamse Ardennen, ja dat is zo willen maar niet kunnen. In Wallonië zijn de wedstrijden ook een stuk plezanter. En je betaalt relatief weinig geld, in Vlaanderen betaal je al snel twintig euro voor een wedstrijdje waar je onderweg één potje water krijgt. In Wallonië betaal je tien euro en dan is er een barbecue en kermis achteraf. Daar heb je nog echt zo die kermissfeer die wij een beetje kwijt zijn.

Een jaar lang heb je jezelf hierop voorbereid, vertelde je daarnet. Hoe ging dat in zijn werk?
Als je een marathon wil lopen bestaan er schema’s van ‘zoveel kilometer per dag’, maar voor iets als dit bestaat dat niet. Ik moest dus zelf een beetje aan het knutselen gaan; de afstanden zouden groter moeten worden naarmate de trainingen vorderen, en ik zou specifiek moeten gaan trainen om de bergen op en af te lopen.

Dus in de praktijk begon ik dan met in het weekend afstanden te lopen van vijftig à zestig kilometer, met af en toe een klim erin. Dat samen met gewone afstanden in de week;  vijftien, twintig kilometer maximum. Naarmate het jaar vordert, ging ik meer naar het buitenland om looptochten in de bergen te doen. Er was daar één grote bij, van 108 kilometer, die voor mij zo een beetje de ultieme test was van ‘ga ik het aankunnen?’. Ik heb toen meer dan vijfentwintig uur gelopen over die 108 kilometer. Dat was heel zwaar maar dat gaf mij wel het idee van; ‘oké zoveel uur doorgaan, dat lukt eigenlijk wel’. Het is afzien, maar de kans dat het lukt is reëel.

Ok, wat ik nu hoor is allemaal fysiek, heb je je ook psychologisch moeten voorbereiden?
De psychologische voorbereiding bestaat erin dat er wedstrijden tussen zitten die lang duren. Je probeert jezelf daarmee een beetje gewoon te maken aan dat oncomfortabel gevoel dat je begint te krijgen na een bepaalde afstand. Maar eerlijk gezegd word je dat nooit echt helemaal gewoon.

Welk oncomfortabel gevoel is dat juist?
Dat zit hem in een soort van vermoeidheid die je begint te voelen in je lichaam vanaf dat je een bepaalde afstand of een bepaalde tijd bezig bent. Dat is geen fysieke pijn, maar een alles overvallende vermoeidheid, een soort van pijn van binnenuit bijna. Ik kan dat heel moeilijk beschrijven, maar doet voelt gewoon echt super lastig.

Hoe staat het lopen voor jou in verhouding met de andere dingen die je doet?
Lopen is voor mij een grote hobby. Maar mensen die niet lopen denken van mensen die wel lopen dat die iedere dag met veel plezier opstaan om te gaan lopen. Alsof het iedere dag feest is. Maar dat is niet hoe het echt gaat; er zijn dagen dat je echt geen goesting hebt om te lopen, of dat je jezelf moet oppakken, of je slaat het een keer over, of…
Lopen is voor mij dus een grote hobby, maar het is niet een alles overkoepelende hobby, en er zijn ook veel momenten dat het niet zo leuk is.

Zijn er soms mensen die niet begrijpen waarom dat je dit allemaal doet?
Soms hebben ze bewondering, soms denken ze van, ‘ja dat is toch zot’. Soms stellen ze vragen van ‘waarom doe je dat, misschien moet je jezelf toch eens laten onderzoeken’. Ik kan daar zelf niet altijd antwoord op geven, maar er is wel iets wat maakt dat ik het steeds opnieuw wil beleven. En dat moeten niet altijd die superafstanden zijn hoor. Een leuke afstand is in de dertig kilometer: je hebt achteraf het gevoel dat je genoeg gelopen hebt, en je hebt ook de tijd gehad om eens diep te gaan. En als je daarna kan gaan eten en drinken op het gemak, dan smaakt alles zoveel beter dan als je opstaat vanuit je luie zetel. Ik kan dieper genieten doordat ik me eerst eens diep slecht heb gevoeld. Ik heb meer plezier aan die ‘luxe’, als ik die luxe een tijd ben kwijt geweest. Ik denk dat dat ook een belangrijke reden is waarom ik loop.

 

Genoot je van deze aflevering? Word dan snel vriend van Relaas